Μια ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Stephen Barker του Πανεπιστημίου του Cardiff της Ουαλίας, ανακάλυψε ένα τακτικό μοτίβο στους κλιματικούς κύκλους της Γης που μας επιτρέπει να προβλέψουμε με ακρίβεια την άφιξη της επόμενης εποχής των παγετώνων σε περίπου 10.000 χρόνια από τώρα. Ωστόσο, η πρόβλεψη αυτή μπορεί να μην επαληθευτεί ποτέ λόγω των επιπτώσεων της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.
Το μοντέλο που βρήκαμε είναι τόσο αναπαραγώγιμο που μπορέσαμε να προβλέψουμε με ακρίβεια πότε θα εμφανιστεί κάθε μεσοπαγετώδης περίοδος του παρελθόντος και πόσο θα διαρκέσει. Αυτό επιβεβαιώνει ότι οι κύκλοι της φυσικής κλιματικής αλλαγής που παρατηρούμε στη Γη επί δεκάδες χιλιάδες χρόνια είναι σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμοι και όχι τυχαίοι ή χαοτικοί.
Οι φυσικοί κύκλοι του κλίματος της Γης διέπονται από τρεις θεμελιώδεις ιδιότητες της Γης και της τροχιάς της γύρω από τον Ήλιο, γνωστές ως κύκλοι Milankovitch, που πήραν το όνομά τους από τον Σέρβο φυσικό Milutin Milankovitch, ο οποίος τους θεωρητικοποίησε στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι κύκλοι αυτοί περιλαμβάνουν:
- Η κλίση της Γης: η κλίση του άξονα περιστροφής της Γης σε σχέση με το επίπεδο της εκλειπτικής. Αυτή τη στιγμή είναι 23,4 μοίρες, αλλά κυμαίνεται μεταξύ 22,1 και 24,5 μοίρες σε έναν κύκλο περίπου 40.000 ετών.
- Η μετάπτωση του άξονα: η «κίνηση του άξονα περιστροφής της Γης», η οποία ολοκληρώνει έναν κύκλο κάθε 21.000 χρόνια περίπου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Βόρειο Άστρο αλλάζει με την πάροδο του χρόνου.
- Το σχήμα της γήινης τροχιάς: η εκκεντρότητα της γήινης τροχιάς, η οποία μεταβάλλεται από περισσότερο επιμήκη σε λιγότερο επιμήκη σε κύκλους 100.000 και 400.000 ετών.
Η νέα μελέτη έχει μοντελοποιήσει ένα εκατομμύριο χρόνια παγοκάλυψης και θερμοκρασιών των βαθιών ωκεανών με τέτοια ακρίβεια ώστε να μπορούν να συνδεθούν με συγκεκριμένες φάσεις των κύκλων Milankovitch.
«Βρήκαμε ένα προβλέψιμο μοντέλο κατά τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια για να καθορίσουμε πότε το κλίμα της Γης αλλάζει μεταξύ "παγετώνων" και θερμών περιόδων όπως η τρέχουσα, που ονομάζονται μεσοπαγετώδεις», εξήγησε η Lorraine Lisiecki, παλαιοκλιματολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα και μέλος της ομάδας του Barker.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το τέλος κάθε εποχής παγετώνων (η τελευταία χρονολογείται πριν από 11.700 χρόνια) προκαλείται από έναν συνδυασμό αλλαγών στη μετάπτωση του άξονα της Γης, η οποία επηρεάζει την αιχμή της καλοκαιρινής θέρμανσης στο βόρειο ημισφαίριο, και μεταβολών στην λοξότητα, η οποία επηρεάζει τη συνολική ηλιακή ενέργεια που δέχονται τα υψηλά γεωγραφικά πλάτη. Διαπίστωσαν επίσης ότι η λοξότητα φαίνεται να είναι ο μόνος καθοριστικός παράγοντας για την έναρξη μιας νέας εποχής παγετώνων.
Με αυτή τη γνώση, η ομάδα του Barker προέβλεψε ότι η επόμενη εποχή των παγετώνων θα συμβεί κανονικά σε 10.000 χρόνια. Ωστόσο, οι επιπτώσεις της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής θα είναι τόσο μακροχρόνιες που μπορούν να αποτρέψουν την επόμενη εποχή των παγετώνων.
«Η μετάβαση σε μια παγετώδη κατάσταση σε 10.000 χρόνια είναι πολύ απίθανο να συμβεί, επειδή οι ανθρώπινες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα έχουν ήδη εκτρέψει το κλίμα από τη φυσική του πορεία, με μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στο μέλλον», δήλωσε ο Gregor Knorr του Κέντρου Helmholtz για την Πολική και Θαλάσσια Έρευνα στη Γερμανία.
Η προβλεψιμότητα του μοντέλου που διαπίστωσε η ομάδα του Barker μας επιτρέπει να δημιουργήσουμε μια βασική γραμμή για το πώς θα εξελισσόταν το μακροπρόθεσμο κλίμα της Γης τα επόμενα 20.000 χρόνια, αν οι ανθρωπογενείς εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου δεν αποτελούσαν παράγοντα. Το επόμενο βήμα είναι να αναλύσουμε πώς η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή αποκλίνει από αυτή τη βασική γραμμή, προκειμένου να ποσοτικοποιήσουμε καλύτερα τις επιπτώσεις της βιομηχανικής υπερθέρμανσης του πλανήτη στο απώτερο μέλλον.
Τώρα που γνωρίζουμε ότι ο καιρός είναι σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμος σε αυτές τις μεγάλες χρονικές κλίμακες, μπορούμε στην πραγματικότητα να χρησιμοποιήσουμε τις αλλαγές του παρελθόντος για να ενημερωθούμε για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τη λήψη πιο τεκμηριωμένων αποφάσεων σχετικά με τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου, οι οποίες θα καθορίσουν τη μελλοντική κλιματική αλλαγή.
[via]
