Τα τελευταία 30 χρόνια, οι εταιρείες μετέφεραν σημαντικά δεδομένα σε μαγνητοταινίες και σκληρούς δίσκους, και στη συνέχεια τα αποθήκευαν εσωτερικά ή εξωτερικά για φύλαξη με μια υπηρεσία όπως η Iron Mountain. Τώρα, η τελευταία έχει αρχίσει να μιλάει για την αναξιοπιστία των γερασμένων σκληρών δίσκων. Δηλώνει σε ένα νέο άρθρο που επικεντρώνεται στα backups των ηχογραφήσεων του μουσικού στούντιο ότι ήδη βλέπει ποσοστό αποτυχίας έως και 20% των σκληρών δίσκων που της αποστέλλονται για σκοπούς αρχειοθέτησης, πράγμα που σημαίνει ότι ορισμένες κλασικές ηχογραφήσεις είναι πιθανό να χαθούν για πάντα.
Η Iron Mountain είναι μια εταιρεία παροχής υπηρεσιών δεδομένων με επίκεντρο τις επιχειρήσεις, και μια από τις βασικές υπηρεσίες της είναι η αποθήκευση και ανάκτηση δεδομένων για μεγάλους πελάτες της στις υπόγειες εγκαταστάσεις της που προστατεύονται από τις κλιματικές συνθήκες. Ένα από τα στελέχη της μίλησε στη μουσική ιστοσελίδα Mixonline για ένα νέο δίλημμα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει: τη φθορά των ψηφιακών μουσικών κομματιών που λαμβάνει η εταιρεία από τις δισκογραφικές εταιρείες. Πίσω στη δεκαετία του 1990, τα μουσικά στούντιο άρχισαν να μεταβαίνουν από την μαγνητοταινία σε μια εξ ολοκλήρου ψηφιακή ροή εργασίας, οπότε οι ηχογραφήσεις αποθηκεύτηκαν για πρώτη φορά σε σκληρούς δίσκους, και τώρα μέχρι και το 20% από αυτές έχουν ήδη καταστραφεί.
Ο Robert Koszela της Iron Mountain αναφέρει ότι οι εταιρείες σίγουρα πίστευαν ότι χρησιμοποιούσαν τις βέλτιστες πρακτικές για την αποθήκευση των δεδομένων, αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Κάποια φτάνουν σε σκληρούς δίσκους που έχουν ήδη αρχίσει να δυσλειτουργούν, κάποιες εγγραφές λείπουν και κάποιες είναι σε μορφές που δεν μπορούν πλέον να διαβαστούν. Σε ένα τυπικό σενάριο η Iron Mountain θα λάβει ένα νέο project από έναν πελάτη σε δύο ολοκαίνουργιους σκληρούς δίσκους, ο ένας με τα αρχικά δεδομένα και ο άλλος ως backup. Ο πελάτης θεωρεί ότι εφόσον οι δίσκοι αποθηκεύτηκαν σε βέλτιστες συνθήκες πριν από 20 χρόνια, θα είναι μια χαρά σήμερα, αφού δεν χρησιμοποιούνταν όλο αυτό το διάστημα, αλλά αυτό σαφώς δεν ισχύει.
Όπως σημειώνει το Tom's Hardware, οι περισσότεροι κάτοχοι μουσικών δικαιωμάτων ανακάλυψαν για πρώτη φορά αυτό το πρόβλημα στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν έγινε δημοφιλής ο ήχος surround 5.1 και το Guitar Hero. Πολλές εταιρείες προσπάθησαν να ανακτήσουν παλιές ηχογραφήσεις για να τις κάνουν remastering σε 5.1 ή για το δημοφιλές βιντεοπαιχνίδι, μόνο και μόνο για να ανακαλύψουν ότι οι σκληροί δίσκοι δεν ήταν πλέον λειτουργικοί. Οι περισσότεροι σκληροί δίσκοι συνοδεύονται από εγγύηση τριών ή πέντε ετών στην ανώτερη κατηγορία, οπότε 20 χρόνια είναι κάπως υπερβολικά - ακόμη και αν ο δίσκος καθόταν σε ένα ράφι όλο αυτό το διάστημα.
[via]
