Ταξίδι στον χρόνο: Αυτό είναι ίσως το κλειδί για να γίνει πραγματικότητα

Φανταστείτε ένα νήμα τόσο λεπτό που είναι αόρατο με γυμνό μάτι, αλλά γεμάτο με τη μάζα χιλιάδων άστρων. Αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία - είναι η θεωρητική περιγραφή των κοσμικών χορδών, δομών που μπορεί να κρύβουν απαντήσεις στα μεγαλύτερα μυστήρια του Σύμπαντος. Αν επιβεβαιωθούν, οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτές οι θεωρητικές χορδές θα μπορούσαν να ξεκλειδώσουν το κλειδί για το ταξίδι στο χρόνο.

Οι κοσμικές χορδές, αν υπάρχουν, πιστεύεται ότι είναι απίστευτα λεπτές. Κάποιοι λένε ότι θα είναι μακρόστενοι σωλήνες, που είτε θα εκτείνονται απείρως είτε θα γυρίζουν πίσω στον εαυτό τους. Παρά τη λεπτότητά τους, η μάζα μιας κοσμικής χορδής θα μπορούσε να συγκριθεί με δεκάδες χιλιάδες αστέρια και θα συρρικνωνόταν σταδιακά με την πάροδο του χρόνου, εκπέμποντας βαρυτικά κύματα καθώς «κουνιέται».

Οι Φυσικοί έχουν προτείνει μέχρι στιγμής δύο τύπους κοσμικών χορδών. Ο πρώτος, οι «κοσμικές υπερχορδές», προέρχεται από τη Θεωρία των Χορδών, ένα πλαίσιο που υποδηλώνει ότι τα θεμελιώδη σωματίδια του Σύμπαντος είναι δονούμενες χορδές. Οι υπερχορδές θα μπορούσαν να απλωθούν σε όλο το Σύμπαν, παρέχοντας ενδείξεις για τη δομή της πραγματικότητας και ενδεχομένως κρατώντας το κλειδί για το ταξίδι στο χρόνο.

Ο δεύτερος τύπος κοσμικής χορδής πιστεύεται ότι αποτελεί κατάλοιπο από τον σχηματισμό του πρώιμου Σύμπαντος. Σημάδια, αν θέλετε, που έμειναν πίσω κατά τη διάρκεια μιας κοσμικής μετάβασης φάσης. Θα είχαν σχηματιστεί όπως οι ρωγμές που σχηματίζονται όταν παγώνει το νερό.

Μια από τις πιο βασανιστικές θεωρίες γύρω από τις κοσμικές χορδές είναι ο πιθανός ρόλος τους στα ταξίδια στο χρόνο. Το BBC αναφέρει ότι ο θεωρητικός J. Richard Gott ανακάλυψε πως δύο κοσμικές χορδές που κινούνται κοντά στην ταχύτητα του φωτός θα μπορούσαν θεωρητικά να σχηματίσουν ένα βρόχο στο χωροχρόνο, λειτουργώντας ως ένα είδος σκουληκότρυπας, η οποία θα μπορούσε να είναι το κλειδί που χρειαζόμαστε για να ξεκλειδώσουμε το ταξίδι στο χρόνο.

Αλλά ο εντοπισμός των κοσμικών χορδών δεν είναι απλή υπόθεση, γι' αυτό και παραμένουν τόσο άπιαστα θεωρητικές μέχρι σήμερα. Η ακραία πυκνότητά τους θα πρέπει να κάμπτει τον χωροχρόνο, δημιουργώντας ένα φαινόμενο φακού που θα μπορούσε να προκαλέσει διπλές εικόνες γαλαξιών. Ωστόσο, τα πρόσφατα ευρήματα δείχνουν ότι αυτές οι χορδές μπορεί να είναι ελαφρύτερες από ό,τι πιστεύαμε.

Αυτό θα έκανε ακόμη πιο δύσκολο τον εντοπισμό τους σε μεγάλη κλίμακα, γι' αυτό και ορισμένοι αστροφυσικοί έχουν προτείνει μια εναλλακτική προσέγγιση: την παρατήρηση του «μικροφακού» σε μεμονωμένα αστέρια, όπου μια περαστική χορδή θα μπορούσε να διπλασιάσει προσωρινά τη φωτεινότητα ενός αστεριού, δίνοντάς μας ένα στοιχείο για το πώς να βρούμε τα ασύλληπτα κλειδιά για να ξεκλειδώσουμε το ταξίδι στο χρόνο χωρίς παράδοξο.

[via]