Έχουν περάσει 46 χρόνια από τότε που το Voyager 2 ξεκινούσε το ταξίδι του για την εξερεύνηση του Ηλιακού Συστήματος μας και οι προσδοκίες της NASA ήταν να καταφέρουν να αντέξουν τα συστήματα του για περίπου 4 χρόνια. Τελικά, ο στόχος όχι μόνο επετεύχθη, αλλά θα φτάσει να κλείσει σχεδόν μισό αιώνα ανυπολόγιστης προσφοράς στην Ανθρωπότητα!
Η NASA κατάφερε να βρει έναν ακόμη τρόπο για να παρατείνει την ζωή του Voyager 2, αντλώντας ενέργεια από μια εφεδρική πηγή. Επειδή είχε σχεδιαστεί εξαρχής με σκοπό να ταξιδέψει όσο το δυνατόν πιο μακριά, οι μηχανικοί γνώριζαν πως δεν θα άκουσαν μόνο τα ηλιακά panels για την τροφοδοσία του. Γι’ αυτό τοποθέτησαν τρεις θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοισοτόπων (RTGs), παρόμοιους με αυτούς που υπάρχουν στα πιο σύγχρονα Curiosity και Perseverance rovers στον πλανήτη Άρη.
Τα RTGs παράγουν ενέργεια από τη θερμότητα που εκλύεται κατά την διάσπαση του ραδιενεργού πλουτωνίου. Όσο περνούν τα χρόνια, η θερμότητα (άρα και η παραγόμενη ενέργεια) μειώνεται και η NASA υπολόγιζε πως θα είχε εξαντληθεί μέχρι το 2020. Σε πρώτη φάση απενεργοποίησε συστήματα που δεν είναι πλέον απαραίτητα για του έξοδο του Voyager 2, κερδίζοντας έτσι ακόμα 3 χρόνια ζωής, ενώ τώρα βρήκε τον τρόπο να αντλήσει ενέργεια από το σύστημα ελέγχου που προστατεύει τα όργανα από τις αυξομειώσεις της τάσης.
Σύμφωνα με τη NASA, τα αυστηρά τα τροφοδοσίας του Voyager 2 παραμένουν εξαιρετικά σταθερά μετά από τόσα χρόνια, οπότε μπορούν να πάρουν το ρίσκο να απενεργοποιήσουν το σύστημα ελέγχου για να παραμείνει λειτουργικό το διαστημικό σκάφος, διαφορετικά θα χανόταν οριστικά μέσα στο 2023.
Σε αντίθεση με το Voyager 1 που «απλά» πέρασε δίπλα από τον Δια και τον Κρόνο, το Voyager 2 ολοκλήρωσε με επιτυχία την βόλτα του και γύρω από τον Ουρανό και τον Ποσειδωνία. Τώρα κινείται στον διαστρικό χώρο έξω από το Ηλιακό Σύστημα μας, συνεχίζοντας να στέλνει πίσω στους ερευνητές πολύτιμες πληροφορίες. Εξάλλου, κάποιες από τις λήψεις του από τους δορυφόρους του Ουρανού επαναξιολογούνται από τους επιστήμονες διότι μπορεί να κρύβουν ωκεανούς.
